Bo wszyscy gryzą to co jest z...

Znów wracam sprawdzić czy drzwi zamknięte.
Świadomość że o czymś zapomniałam nie pozwala mi wyjść z twojego życia.
Mówisz słowa które dają mi przegraną.
Ale nie jesteś na tym piętrze na którym mogłabyś ze mną wygrać.
Zlatujesz ze schodów bo ranisz z miłości.
Stopień po stopniu.
Podnosi mnie do samej góry.
Czasem za wysoko.
I ludzie stawiają przed mną mury.
Gitara bez strun gra mi melodie wieczności.
Odgłos Twojego skamieniałego bólu który czeka na przepraszam.
Pokazujesz ze nienawidzisz a wypominasz ze nie wybaczam.
Jak muc robić co ze chce gdy wszędzie słychać negatywy ludzi?
Jak myśleć o sobie jak wszyscy chcą czegoś dla siebie?
Przecież ktoś musi dawać.
Już płaczą tylko ci odważni.
A wstydzą się tylko ci co płakali.
Nikt nie żyje pięknem świata…
Bo modnie jest wziąć żyletkę i grać w swoim własnym świecie.
Bo przecież ci co kochali,
to teraz załamane śmiecie.
Ludzie zrobili z miłości łzy.
A z zakochanych beznadziejnych z nadzieją.
To nie tego uczy poezja.
A może poeci dla miłości ślipieją…

Dawno nie pisałałam...ale prosze o komentarze:)

autor

ZakochanyDiabeł

Dodano: 2007-07-02 20:32:45

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie