Bociany

Bociany

Poszybował przyjaciel
na prądach wznoszących
ku swemu przeznaczeniu
z pokoleniem nowym.

Przybywał co roku
wczesną wiosną jeszcze śpiącą,
na swoje gniazdo
przeze mnie zbudowanym.

Jakże było miło
oglądać jego przylot,
krążył wysoko kilka minut,
by opaść łagodnie w swoim domu
na słupie.

Jego miłość
przybyła niebawem
by po kilku tygodniach
wydać na świat pisklątka.

Zgodna rodzina
klekotała rytmicznie,
czy to w słocie czy w słońcu
echo im wtórowało radośnie.

Aż nadszedł dzień
sejmików bocianich ,
ostatni klekot pożegnalny,
i cisza nastała o poranku,
aż uszy bolą od smutku.

Łódź 24.08.2013 Mirosław Pęciak

autor

miniek183

Napisany: 2013-08-21 Dodano: 2013-08-24 08:52:07

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie