ból miłości śmierć

Co mogę teraz czuć? Ból, jakbym rozpadała się na małe, drobne kawałki. Ogromna powierzchnia mojego ciała, w niedbale zarzuconym swetrze, smutne oczy, starte paznokcie. Czerwone oczy, sine powieki i siny nos. Tak przerażliwie zamarzam od środka. Brak mi ciepła, brak mi światła . Brak powodów, do wstania, do uśmiechu, do jedzenia i picia, do życia, tak bardzo mi brak czegoś. Kogoś z czymś, czegoś z kimś. Powodu, wyniku, rezlutatu, motywacji i chęci. Tęsknie. Bardzo tęsknię, za czymś co było kiedyś i już nie wróci. Zmieniamy się-powiesz. Ja ciągle w środku jestem taka sama, i brakuje mi kogoś kto już w Tobie umarł. Pogrzeb był cichy, nawet go nie zauważyłeś. Śmiałeś sie w pierwszym rzędzie , zasłaniając rękami, odpychając moje pretensję, o godzine, i o czas, i o ciągle zmienianie przez Ciebie miejsce. Według Ciebie byłam Twoim mordercą, gdy tak naprawdę sam dokonałeś zbrodni. Zobacz, tamto miejsce, tamta ławka, tylko wiatr przerażliwe omiata wspomnienia, zamieniając je w koszmar, mąci kawe która pachnie dziś popiołem. Miałam być ponad to, miałam przestac myśleć, miałam przestac mówić, miałam się zgadzać. Za dużo problemów, za mało czasu. Rozmowa? Krótkie dobranoc , zaledwie kilka znaków, pusta wiadomość. Wysyłałeś mimochodem, w przelocie, kocham . Próbowałeś uspokoić rozwiane po całym domu moje nerwy. Nagle scena zaczeła się rozpadać, nie czułam , nie czułeś już gruntu pod stopami. Drewniany parkiet zaczął się osuwać w dół, na próżno łapałam się ścian, zasłon i lin. Ty stałeś nie wzruszony, wzrokiem byłeś gdzieś daleko stąd. Nikły uśmiech , zniecierpliwione i wilgotne dłonie wycierałeś o siebie. Widziałam, że czekasz. Zamiast uciec, biegłam Ciągle w Twoją stronę. Tak żałosny widok. Ściana płaczu, cztery kąty i nic więcej. Pusta ulica , puste domy i puste serce. Tak łatwo Ci poszło, wystarczyło nic. Tak, byłeś w tym dobry, nic się nie stało, przesada, absurd. Czerwony dywan, gala oskarów, puchar wręczony Ci za świetną rolę. Pierwszoplanową w moim życiu. Oklaski, światła i zachwyt. Byłeś do tego przyzwyczajony, szło Ci całkiem nieźle. Kulisy sławy, zacząłeś się plątac, kłamać, uciekałeś słowem, ciałem zawsze stabilny, obojętny. Dziękuje za grę. Wstań i ciesz się, wygrałeś. Czy to nie takie proste?

autor

melisa.be

Napisany: 2013-09-26 Dodano: 2013-09-26 00:37:33

Ten wiersz przeczytano 2351 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie