boże klony...

Jakże my podobni do gwiazd w łan miliony,
pogodzeni z siłą mocy przemijania,
choć w ciszy liczymy codzienności blaski,
łapiąc to co jeszcze na nogach się słania.

Jakże my podobni do kropel deszczowych,
padający w płaczu, pełni rozżalenia,
nadzy w blasku słońca, rozmyci w kałużach,
broniący codziennie honoru i mienia.

Jakże my podobni w ziarnach ludzkiej łachy,
w masie gliny, która składnikiem podstawy,
być może dlatego, kolosy z nas wielkie,
lecz co drugi w bycie swym całkiem kulawy.

Jakże my podobni i jak bardzo różni,
jak liści materia w wietrze się kłębiąca,
pąkiem gładkim w blaskach ciepła otuleni,
na koniec ponurość w próchnie nurzająca.

A gdzie podobieństwo do Ciebie o Panie,
gdzie wspólna istota miano w jednym zbiorze,
odpowiedzi nie dasz, gdyż ze swoim siewcą,
kłos zboża choć pragnie, równać się nie może.

autor

niezgodna

Napisany: 2019-12-05 Dodano: 2019-12-06 00:03:25

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie