U bramy raju

Z raju wypędzona
przez uczynek banalny skarcona.
W ukorzeniu i pokorze
niegdyś przy wrotach Ojca stałam.
Cibie bracie o miłości Bożej zapewniałam.

Dni wszystkie nawet te pochmurne
spędzone z Tobą były zawsze radosne
nigdy smutne,beznadziejne i nudne.
Dziś leże bezwładnie u bramy Ojca mego.
Zamknięte .

Klucz na haku zawieszony wysokością serca wisi.

Wpatruję się ukradkiem i modlitwa z serca błagalna wypływa.
Pragnę klucz sięgnąć lecz diabeł mnie dopada.

Krzyczy,dusi ,do ziemi przyszywa.
Niemoc przychodzi i sił ubywa.
Nadzieja gaśnie.Pustka w sercu. Diablisko triumfalnie śpiewa .

Czy ten czart nigdy nie zaśnie?

Z dala głos Boga mnie przyzywa.On wierzy we mnie .Czeka!
Siły i wiary mi przybywa .
Lekkość duszy lęk odbiera ,miłość do serca się wdziera.Wiara powraca ..
Skruszona ,nieśmiało oczy podnoszę.Przed bramą Ojca
chwiejnie jeszcze na nogach stoję.

Klucz do raju dotykam delikatnie .

Ulga ,radość nieskończona. Ja znowu żyję!
Skrzydła wyrastają .Pewność korzenie zapuszcza .
Wyrwana z kajdan krzywego zwierciadła.
Dziękuję Boże że znowu Twe ślady całuję.
Dziękuję Boże że za grzechy tu właśnie pokutuję.

autor

Maria Antonia

Napisany: 2011-04-18 Dodano: 2011-09-18 13:34:10

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie