Breakout

Ku zachodowi rozpala się mój ogień,
a chmury z mgłami zwilżają uschłe szczapki,
czasem go gasi deszczowa aura chłodem.
Przez życie idę, choć nie zdejmują czapek.
Nie ma klękajcie narody ani brawo.

I idę z wiatrem, ale najczęściej pod wiatr.
To nic, że oczy od niego łzawią. Z rozdań
życie niesłodkie, codziennie inny ma smak.
A ja mam rolę, chyba sam Bóg mi ją dał…
Nie ma klękajcie narody, nie ma brawo.

Z plecakiem idę, pełnym kamieni z drogi,
nikt nie ostrzegał - że daleko, że boli.
Sama - spod swoich i nieswoich nóg – złogi
chciałam wyzbierać i w największy szłam ogień.
Nie ma klękajcie narody, nie ma brawo.

Niesiesz je w sobie. Tli się ognisko, płonie.
W tobie i we mnie. Gorące ręce to lek.
Czy poczułeś to? Zło uleciało z dymem.
Spłonęło - niech wszystko, co złe ginie!
Nie ma klękajcie narody, nie ma brawo.

To miłość. Cicha. Jej braw - nie biją.

https://www.youtube.com/watch?v=_L1l2tVcEnA

autor

marcepani

Napisany: 2019-06-09 Dodano: 2019-06-09 07:57:21

Ten wiersz przeczytano 1022 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie