O brzasku...

Ku wspomnieniu tej nocy dusznej, w którą ogień rozkoszy rozpalił świat..

Rankiem, o pierwszym brzasku
Kiedy pierwszymi promieniami swemi
Słońce nieśmiało Twe ciało pieści
Upiękrzając je jeszcze bardziej
Tajemniczą grą świateł i cieni
Leże cichutko bojąc się oddychać
By Cię przypadkiem nie zbudzić
Podziwiam kształty Twe piękne
Przyglądam się jak odech spokojny
Z gracją unosi Twe kształtne piersi
Wzrok mój powoli po Twym ciele płynie
Jego urokiem się rozkoszując
Cóż za artysta dzieło to wyrzeźbił
Komuż wyobraźni na to starczyło
By piękno takie w ciele zakląć
By stworzyć Ciebie...
Mego anioła...

autor

BarD

Napisany: 2006-06-27 Dodano: 2006-06-27 11:57:39

Ten wiersz przeczytano 1011 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie