o brzasku

Gdybym znała myśli aniołów
nie wiedziałabym, czym są me myśli
uwikłane w nicość przestrzeni
I te trzy godziny trwające pięć sekund
obezwładniające całkowicie umysł
Może to ja zatrzymuję spojrzenie w jeden punkt
siedząc wygodnie mocząc usta w gorącej herbacie
jednocześnie nie widząc rzeczywistości
Utknęłam w cichej przystani, z której jest tylko jedno wyjście
śmiejąc się cicho udaję siebie, jak inni
lecz im nie przyjdzie na myśl, że są aktorami
Oczy przesłania im wieczna czerwona kurtyna
unosząca się ku pragnieniom zaślepionej publiczności,
która płaci udawaniem za udawanie
Oni popadli w swe sidła
a ja stoję na moście
i patrzę na unoszącą się nad nimi mgłę tonącego brzasku
Patrzę jak pozorna rzeczywistość odbija w tafli wody
ściągnięte przeze mnie wieczorem żagle

autor

szaremajtasy

Napisany: 2008-03-16 Dodano: 2008-03-16 14:05:43

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie