Brzemię
Powołany do życia w cnocie
Głosisz słowo pochodzące od Boga
Swoje ręce zanurzasz w błocie
W sercu rośnie niewierność i trwoga
Twoje dni zgodne z sumieniem
Ktoś policzyć mógłby na palcach
Częściej w myślach kłócisz się z niebem
Niż w ofierze klęczysz przy ołtarzach
Co dzień rano wstając o świcie
Zastanawiasz się nad sensem modlitw
Coraz częściej prosisz o życie
Odbijane w zwierciadle zbrodni
Zakładając że życie z dnia na dzień
Czarną barwą wyostrza spojrzenie
Jedna prośba, zastanów się Bracie
Czy za ciężkie nie jest to brzemię...
Koloratka to jeszcze nie uniform...
autor
Possederunt
Dodano: 2013-02-19 11:50:05
Ten wiersz przeczytano 1133 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
Dopisuję się do komentarza Żabnetty. Pozdrawiam :)
Ciekawy w treści i formie.
Pozdrawiam
Nie ma reguły ale... niestety czasem tak bywa, jeśli
minie się z powołaniem."Swoje ręce zanurzasz w błocie"
- ciekawy wiersz,oby tak się nie działo. Pozdrawiam
Wiersz zatrzymał. Refleksje się nasuwają... I choć
inne problemy pytanie to samo. Pozdrawiam
To częste przypadki, tych od koloratki. Wiersz bardzo
na plus.
Bardzo refleksyjnie ujęty temat kapłaństwa.
"Twoje dni zgodne z sumieniem
Ktoś policzyć mógłby na palcach". Niestety w wielu
przypadkach, u wielu posiadaczy koloratek to prawda...
Na szczęście nie jest to zasadą.
Pozdrawiam lekko zamyślony...
K.
Ciekawa refleksja.
Bez powołania, to brzemię, chociaż zależy od
osobowości.
Wiersz głęboko refleksyjny.
Dobry temat: refleksja nad kapłaństwem, skierowana do
kapłanów. Miłego dnia.