Budowa Duszy
Budowa mej duszy jest prozaiczna,
bez zbędnych przerzutni
i ciężkich metafor,
głęboka tak samo jak płytka,
wysoka jak niska,
smutna jak wesoła.
W dotyku niczym jedwab,
lecz koloru kolorów,
gdy koło Ciebie przechodzę,
ocieram nią o Twoją,
wtedy właśnie ona się uśmiecha,
bo czuje ciepło,
drugiego człowieka.
Czasami tylko,
w pewne dni deszczowe,
jej wzrok daleki,
w nostalgie zwrócony,
zwija się w kłębek,
zasypia cichutko na moich stopach,
wtulona w drogę,
która jeszcze przed nami...
Wiersz, jest jak studnia, w której odbija się dusza człowieka...
Komentarze (1)
Dusza nie musi być skomplikowana powinna być dobra i
spokojem i bezpieczeństwem emanować i wiersz to
udowodnił bo proste są prawa między ludźmi Na tak!
Dobry