Burkosław Azorowski

Dom, w którym byłem przetrzymywany. ​​​​​​​Jak się tam znalazłem. Obiecane wyjaśnienie z tekstu "Do Sabakowa — adres nieznany"


Już późno, a ja cięgle leżę w trawie patrząc na kołyszące się
z niewielkim opóźnieniem kwiaty tawuły. Przyczyną tego tańca, jest prawdopodobnie ciężar kwiatów, długość łodygi i oczywiście czerwcowy wiatr. 

Wiatr, który delikatnie rozchodząc się po nozdrzach,
różnorodnością zapachów, podziałał na moją wyobraźnię i co gorsze, na żołądek.
Cóż, będę się musiał ruszyć po cenne kalorie do miasta. Od czasu, gdy zmieniły się
obyczaje i zwyczaje ludzi, jest coraz trudniej o pożywienie. W transporcie publicznym
jechałem jako jedyny bez kagańca — ironia losu.
Usiadłem, jak zwykle
w rogu pod kasownikiem — tak, aby się nie narażać i nie zostać wyrzuconym,
na pierwszym lepszym przystanku. W autobusie ludzie dyskutowali na temat "kary śmierci" Wśród tych, którzy wypowiadali się za najwyższym wymiarem kary, przeważały
osobowości o zapachu, którego nawąchałem się po uszy, gdy służyłem w SW.- to zapach osobowości mordercy. Niestety po kilku minutach obok usiadła kobieta z dzieckiem, chłopczyk trzymał w dłoni dużego lizaka. Nie wytrzymałem, gdy nikt nie patrzył
próbowałem delikatnie wyjąć go z dłoni dziecka — błąd — chłopiec się zorientował. Z automatu zaczął się drzeć, płakać. Ludzie podnieśli wrzawę, że go niby ugryzłem. Jakiś odważniejszy pasażer, złapał mnie za mordę, próbując z niej wyrwać lizaka. Mniej odważni, uderzali po grzbiecie torbami, parasolami — tym, co było pod ręką. Po kilku minutach takiego okładania, kierowca otworzył drzwi autobusu, przez które zdołałem się wywlec. Obolały uciekając poczułem, że z głowy cieknie mi krew, zalewa oczy. Prawdopodobnie, dostałem w głowę, młotkiem do awaryjnego rozbijania okien autobusowych — niedobrze. Muszę się gdzieś schować i przeczekać, poszukać pomocy, byłem zły na swoje lenistwo. Gdybym, udał się do miasta od razu po przebudzeniu, nie musiałbym korzystać z komunikacji miejskiej. Godzinka spacerkiem i byłby pod szpitalną kuchnią, po drodze zahaczając o zaplecze chińskiej. Ale jak to się mówi: mądry owczarek po szkodzie. Może tutaj podejdę, zaskomlę, ktoś się zlituje. Kiedy spojrzałem z zewnątrz, było wielu seniorów. To dzielnica czerwonych latarni, ale może to ludzie, którzy tu mieszkają. Panowała przyjazna atmosfera. Zaskomlałem — to był mój wielki błąd.

autor

raskolnikowski

Napisany: 2021-02-18 Dodano: 2021-02-18 04:22:58

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie