BURZA

Stoję przy oknie ciemną nocą,
patrzę na cudne zjawisko,
Burza za oknem się pojawiła,
deszczem i wiatrem świat obudziła.

Z dala głośne słychać pomruki,
są coraz bliżej i bliżej.
Na siłę wdarły się w nocy mrok,
by zmącić jej spokój i ciszę.

Wtem błyskawicy ognisty blask
rani czerń nieba głęboko tak,
jak serce miłości spragnione,
przeszywa ból, gdy jest odrzucone.

Potem druga i trzecia pręga
rozświetla ciemną nocy szatę.
Tak, burza to wielka potęga,
potrafi zawładnąć światem.

Jest dumna, groźna i piękna,
pokonać jej nikt nie potrafi.
Jak wielkiej miłości potęga,
co serce ogniem trawi.

I nagle wszystko ucichło,
odeszło tam, skąd przyszło
ciszę i spokój nocy wróciło
i cały świat na nowo uśpiło.

Lecz w mej pamięci zostały
te pręgi, co niebo szarpały
i w moje życie ponure,
iskierkę nadziei wlały.

autor

ziarnko_kawy

Dodano: 2006-11-22 06:26:20

Ten wiersz przeczytano 809 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie