Burza

Szum…
Wzmaga się z sekundy na sekundę
Niepohamowany wiatr kłuje skronie
Dławi oddech
Przyspiesza bicie serca

Spadają pierwsze krople
Niczym ołowiane kule
Miażdżą dusze słabe… ludzkie

Upadając na ziemię
Przemieniają się w potoki
Niszczące wszystko, co napotkają na swej drodze

Uchodzą do morza
Na pozór spokojnego, łagodnego
W swej istocie zdradliwego
Niepokonanego…

Błyskawice niczym rozpalone sztylety
Przebijają powietrze wystraszone
Umilkłe jakby z zachwytu
Do ostatniej cząstki przerażone

Jak młoty w rękach Wszechwładnego
Łamią drzewa, depczą mosty
Nic nie uniknie tej zemsty

Nagle następuje cisza
Zmącona słabymi jękami
Istnień upokorzonych
Oczu wyśmianych
Serc znienawidzonych
Zgliszcz spopielonych…

I nieśmiałe bzyczenie świerszcza
Jedynego…

… który przetrwał

autor

Mictlan

Dodano: 2008-02-21 17:43:18

Ten wiersz przeczytano 906 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie