Burza emocji

Twoje wrzaski, są jak pioruny rozdzierające niebo,
słowa, tak ciężkie, jak walące się na mnie drzewo.
Boję się oczu błyskawic, co złością nie raz rzucają,
spadają ci z twarzy maski i nagiego cię zostawiają.

Bolesne kadry z życia zasmucają wciąż moją duszę,
spod góry tego cierpienia wydostać się jakoś muszę.
Zapach traumy, jest jak nadchodząca groźnie burza,
sprawia ona, że lęk się teraz coraz bardziej wynurza.

Lęk, który mi wszystko, co cenne podstępnie zabiera,
ja ostro z nim nie walczę, bo nie mam duszy bohatera.
Obłaskawiam go uzdrawiającym wpływem modlitwy,
medytacją pełną miłości hamuję jego groźne gonitwy.

Może kiedyś dopłynę do spokojnego oceanu istnienia,
moja twarz go wyrazi oczami, z ognikami zadowolenia.
Usiądę spokojnie z wami przy filiżance gorącej herbaty,
wyznając szczerze, jakie to życie przygotowało mi baty.

Terapeutyczna moc rozmowy będzie doprawdy wielka,
mimo tego, że przy niej popłynie niejedna łez kropelka.
Uporządkują się też emocje i trudne do wyrażenia myśli.
Wewnętrzny świat wypięknieje i w realu teraz się ziści :-)

autor

pasjonatkamiłości

Napisany: 2015-01-28 Dodano: 2020-06-22 14:47:37

Ten wiersz przeczytano 1384 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie