Być szaleńcem...

Naiwnym banałem wydać się może
Siostrzana miłość moja
To aż, lub tylko słowa
Lecz łatwiej mi z nimi wędrować

I nazwij to płytkim i śmiesznym
Lecz jej powaga i głębia
Dusza tak delikatna i piękna
Jak nikt silnie uzależnia

Gdy kształt jej słów
Ozdabia moje przestworza
Jest towarzyszem gdy zamykam
I otwieram powieki od nowa

Hermetyczną duszę moją
Bezłoskotowo otwierasz lekko
I zakrywasz oczy i uszy
I zabjasz mojej przeszłości piekło

Tak, nazwij mnie szaleńcem
Dziś me szaleństwo jedno ma imię
Którego nie zapomnę nawet jeśli umrze
Bo wszystko kiedyś umrze, odejdzie, zginie

Emblemat najpiękniejszy stworzyłabym
Z esencji jej całokształtu genialnego
Zamknąwszy go w dłoni, trwałby tylko dla mnie
Aż po kres mego marnego życia szarego

Spaceruję tak co dzień przecznicami
Mojego umysłu i snów niedokończonych
Śmiech tańczy na ustach, gdy zdaję sobie sprawę
Że znów ktoś wtargnął tam niezauważony

Sama niewiem co począć mam
Może ty powiedz siostro coś więcej
To obłęd, mój szalony obłęd
Lecz czy nie pięknie jest być szaleńcem?

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2007-09-11 18:32:36

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie