Być z Tobą nie mi było dane...

Dla pewnego mężczyzny, który w mym sercu wciąż tkwi....

Siedziałam, myślałm... Szukałam Cię w swej głowie.
Jak to się stało, że od tylu lat nie mogę zapomnieć?
Trafiłam na zdjęcie... Nie zwykłe lecz z Tobą.
Tak z Tobą mój Skarbie i z nią.... Twoją miłością.
Wciąż mam jeszcze w sercu jakąś iskrę nadzieii
Lecz wiem, że prędzej czy później ten żar się wypali..
I zgaśnie po cichu me serce i ja zgasnę...
Nie będziesz wiedział, że Cie kochałam bo na zawsze zasnę...
Nie dowiesz się tak wiele...
To smutne, że nie powiem
Że byłeś tym pierwszym co wskrzesił płomienie
Że patrząc mi w oczy kradleś mi serce.
Ty nigdy nie dowiesz się o czym marzyłam
A ona nie dowie się jak jej zazdrościłam.
Ja miałam Cie tylko w snach na wyłączność...
Czułam Twe usta, Twój zapach, Twą bliskość...
Lecz to była złuda... To sen... To marzenie...
W prawdziwym życiu to ona ma Ciebie...
To ją całujesz, przytulasz, dotykasz, mówisz jej "Kocham"...
I chcesz spędzić z NIĄ resztę życia...

Mimo to wciąż wierzę... Dlatego jeszcze jestem... I będę póki mi nie powiesz, że mam odejść... Tak bardzo Cię kocham...

autor

Dżastinka

Napisany: 2008-02-09 Dodano: 2008-02-09 02:29:40

Ten wiersz przeczytano 657 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie