Był sobie człowiek

Na styku dwóch światów mieszkał sobie człowiek.
Straszono go piekłem, albo gniewem nieba,
wmawiano, że dobre jest złe i, że złe jest dobre,
a on zabijał, niszczył wierząc, że tak trzeba.

Płacił za to własnym życiem wysoką cenę,
obwiniając świat za krzywdy i złorzecząc wściekle,
walcząc o to, by zbyt szybko nie opuścić sceny.
Czyżby bał się piekła? Przecież już był w piekle.

Lecz gdy próg miał, jak mówiono, na "wieczność" przestąpić,
- jakby ktoś mu wokół serca gruby mur wykruszył -
nagle w to, w co dotąd wierzył, w jednej chwili zwątpił.
Czy usłyszał spod gruzów wołanie swej duszy?

Przed otwartą bramą piekieł zatrzymał się tknięty
jakąś dziwną nutą , co zniewala serce.
Odwrócił się – brama. Niestety zamknięta.
Będę czekał! - już wiedział, że nic nie chce więcej.

Wrócił nowym życiem stare długi spłacać,
nie przejmując się zbytnio cięgami od losu.
Czuł, że czuwa nad nim Ktoś, że ma dokąd wracać,
jeśli tylko posłucha wewnętrznego głosu.

Pojął, że piekło i niebo, że dobro i zło
nie przychodzą skądś, lecz w nim są zawarte.
I, że jeśli wytrwa, by osiągnąć TO,
dana mu będzie droga i bramy otwarte…

Na styku dwóch światów człowiek wolny kroczył.
Przeżył co musiał, oddał co miał bratu;
szedł z miłością w sercu i ze światłem w oczach.
I odszedł szczęśliwy z granicy dwóch światów…

autor

annael

Dodano: 2007-02-26 00:57:51

Ten wiersz przeczytano 533 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie