byle nie do kiedykolwiek

w inercyjnym przemarszu
zieleni i kolorytów
teraz dziwnie poszroniałym
szukamy się bez słów

tyłem do siebie
podobno widać więcej

przed chłodem poranków
aż do letniej burzy
pełnej czerwca i harmonii
osłaniamy dotyk wzrok słuch

urażona duma
niech spłonie wstydem

może o kalendarz dalej
dookoła tej samej kałuży
nie będziemy brodzić
osobnymi ścieżkami

wychylę się pierwsza
ze swojej skorupy

autor

owca7

Napisany: 2008-09-09 Dodano: 2007-05-02 09:44:19

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie