Byłem świadkiem

Zimna wiosna, cicha plaża,
w dali bezmiar oceanu,
i turysta który w ciszy
chce uniknąć miasta, gwaru.

Chodzi wolno wody brzegiem,
tu kamyczek ,tam muszelka
chciałby zabrać je dla wnuka
bo to radość jego wielka.

Ale fala wciąż niweczy,
te wysiłki i zabiegi
bo gdy on się tylko schyli
fala zmywa morza brzegi.

Nagle z boku, w stronę wody
pomalutku jakby we śnie,
idzie pani co za sobą,
miała wiosen chyba dwieście.

Patrzy tam gdzie wzrok nie sięga
poza horyzontu linie,
chociaż wie że już nie ujrzy
znajomego kształtu linie.

Tak codziennie tu przychodzi
patrząc w bezmiar tej przestrzeni,
jakby chciała znów powitać
kochanego na tej ziemi.

Pewnie kiedyś obiecała
i dochowa tego słowa,
i dopóki sił wystarczy
w sercu będzie trwać rozmowa.

Dla pamięci wiec najpewniej,
nad tą wodą się schyliła,
wodę ręką zagarnąwszy
ogorzałą skroń zrosiła.

I spojrzała po raz drugi
wznosząc w niebo twarz spokojną
obróciła się i poszła,
niosąc wiarę tak upojną.

Stałem z boku i sam nie wiem
czy to sen ,wierności skała,
lecz widziałem jak stóp ślady ,
morska fala zalewała.

Obróciłem się po chwili
by zobaczyć ją raz jeszcze,
ale pani już nie było,
wierzę że powróci jeszcze.

autor

dodzio

Napisany: 2020-07-21 Dodano: 2020-07-21 20:58:15

Ten wiersz przeczytano 1188 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie