Było sobie dwóch Niemców

Wielu powodów do zadowolenia i uśmiechu, czyli Szczęśliwego Nowego Roku!

Urodził się 6 marca 1945 roku. Był czwartym dzieckiem Julianny i Henryka, ale drugim które przeżyło… Ból matczynego serca i rozpacz ojcowska po utracie dzieci jest nie do opisania, ale to jak przeżyło ich czwarte dziecko, a mój ojciec, stanowi dla mnie nie lada wyzwanie.
Pamiętam, jak babcia Julianna wspominała... Na peronie był tłok ogromny. Ludzi mrowie z walizkami, tobołami, harmider. Stali blisko siebie: ona, dziadek Henryk i brat dziadka. Ściskała dwumiesięcznego synka, pilnowali trzyletniej Ewy. Trzymali się razem w obawie, że mogą się pogubić. Zewsząd napływał tłum. Zbliżał się pociąg. Nie było miejsc dla wszystkich.
Śmiałkowie nie czekali, aż przystanie. Wskakiwali w biegu… babcia nie miała szans, miejsca zajmowali silni mężczyźni, przez okna podawano toboły, walizki i dzieci… Szwagier dostał się do środka, ale jakim cudem dostały się jej dzieci, tego już nie pamiętała… Wyobraźnia mi podpowiada, że wujek krzyczał do oszołomionej - “podaj dzieci, podaj dzieci!” Babcię do pociągu wcisnął sam tłum, stała w korytarzu przyparta do ścianki, trudno było oddychać. Dziadek zajął miejsce na dachu z całą resztą odważnych mężczyzn i tak jechali na zachód, na Ziemie Odzyskane.
Nie wiem dlaczego w jej opowieści i w tym pociągu znaleźli się Niemcy… W pobliżu było ich dwóch. Skąd jechali, dokąd zmierzali? Czy poznano ich po mowie, czy po mundurach (jeśli je mieli) tego też nie wiem. Jedno jest pewne. Coś musiało bardzo rozzłościć jednego z nich, może płacz dwumiesięcznego dziecka? Może wokół rozbrzmiewająca, polska mowa? W pociągu było ciasno, duszno, głośno… Jeśli to był niekończący się płacz dziecka - to na pewno każdy pragnął, by się uspokoiło.
Babcia nie widziała tego zajścia, a wujek nie był krasomówcą… Z fragmentów jej szarpanych opowieści wynikało, że Niemiec wyciągnął nóż... Był rozwścieczony, krzyczał niezrozumiale po niemiecku, wymachiwał nożem szaleńczo. W końcu z całą siłą naparł na wujka z niemowlakiem. Wszystko działo się błyskawicznie. Czy to mężczyźni stanęli w obronie, czy wujek w porę uchylił się - tego nie wiem. Babcia była pewna - celował w dziecko… Przeżyli szok. Tylko cudem nie doszło do nieszczęścia…
Kiedy zelżały emocje, przyjaźnie, po swojemu odezwał się drugi Niemiec. Siedział dość wygodnie, w przedziale. Zrozumiano jego spokojną mowę. Chciał wziąć dzieciątko do siebie.Zachęcał. Pokazywał, że na kolana… Podobno dobrze patrzyło mu z oczu. Tak sytuację oceniał wujek… Z wahaniem, niepewnością, ale zaryzykował. Przekazał niemowlaka Niemcowi. Chłopczyk z każdą chwilą uspokajał się, aż wreszcie zasnął w jego ramionach... Poczuł spokój tego człowieka.

Ta historia rodzinna zawsze będzie przypominała mi jedną, podstawową prawdę, że uogólnienia - bywają krzywdzące.

autor

marcepani

Napisany: 2017-12-27 Dodano: 2017-12-27 17:57:41

Ten wiersz przeczytano 1647 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie