cała prawda o Titanicu

Nadbrzeże. Gwar. Smród brudnej wody. Nowa duża łódka. Świętujący ludzie. I ci, którzy ją zbudowali i ci, którzy nią wypływają. Ci, których stać na luksusy pokładu oraz ci, którzy emigrują w prawie-beczkach. Wszyscy się przekrzykują - wyczuwają doniosłość chwili. Dumni inżynierowie patrzą z pogardą na płaską wodę portu. Liczą w myślach pieniądze i dokonania. Chełpią się. Pasażerowie wierzą w moc ludzkiej technologii. Tak naprawdę myślą: ci bogaci o rychłej balandze, ci biedni o wygranej w amerykototka.
Ostatni strzał w syrenę. Odpływa. Nikt nie wie co się wydarzy. Nikt nie wie co się wydarzyło. Ja wiem.
Atlantyk. Pan życia i śmierci między nędzą Europy i nadzieją Ameryki. Drzemie. Gdzieś ma ludzkie robaki. Śmieje się z nowej pirogi. Jest rentierem ludzkich porażek wobec mocy żywiołów.
Wieczór. Balanga na pokładzie. Gra orkiestra. Zacni obywatele szpanują zacnością. Szampan wybucha wielokrotnie - drogi szampan. Pod pokładem gra kapela. Biedni obywatele chleją rum. Oglądają w nim swą amerykańską przyszłość. Film im się podoba.
Atlantyk drzemie. Ta wesoła balia nawet go nie łachocze.
Górny pokład. Za schodami na mostek jakaś para się do siebie przekonuje. Zbankrutowany gość klnie. Zwalisty burmistrz źle się poczuł. Wychyla się przez burtę i oddaje treść.
Atlantyk się budzi. Wypowiada złowieszcze zdanie: "Będziesz mi tu smrodził grubasie?" Bierze do ręki śnieżkę i rzuca. Dla niego piguła - dla ludzi czumulungma śniegu. Chciał trafić w grubasa, trafił w burtę. Masakra. Kajak się rozpada. Koniec ludzkiej wielkości wobec snu Atlantyku.
Bezładne szalupy wyłapują niedobitki rozbitków. Reszta tonie we śnie. Gazety roztrąbią najnowszy triller. Świat się kręci.
Atlantyk znów drzemie. Gdzieś ma ludzkie newsy.

autor

huncwot

Dodano: 2012-11-22 18:14:36

Ten wiersz przeczytano 866 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie