C.D. Wakacje z ... Proza.

Horyzont już pociemniał, ale na zachodzie przeświecała
złotawa wstęga, która ciągle promieniała, pomimo to
nadchodził ciepły, letni wieczór i po chwili ponad
wierzchołkami drzew wypłynął nieśmiało księżyc
i pokazała się pierwsza gwiazdka.
W zmierzchowym świetle majaczyły zarysy krzewów
i rabat, a trawa była mokra od wieczornej rosy,
dziewczynki jakoś dziwnie straciły swój dziecięcy wigor
i niespokojnie zerkały na ogród zalany księżycowym
światłem, w którym tańczyły zwiewne cienie drzew,
fruwały chmary muszek, słychać było pogruchiwanie
turkawek, a od rzeki dochodził żabi rechot.
Cały krajobraz zlewał się w jedną, wielką symfonię półcieni,
ponad łąkami delikatna mgiełka falowała jak woda,
dryfując i wirując między drzewami, rozmazując obraz
i przeobrażając w iluzoryczne cienie majaczące na tle
ciemniejącego nieba, cienie coraz bardziej zapadały
pod sklepieniem wierzb i świerków, szmer liści topoli
przyprawiał o dreszczyk emocji i niepokoju.
Cały krajobraz pogrążał się w ciemnościach, wiatr
przeraźliwie szeleścił wśród krzaków, gałęzie
wierzby rosnącej tuż przy ogrodzeniu wyglądały
w gęstniejącym mroku jak kołysząca się wiedźma
na miotle, to co było piękne za dnia, po zapadnięciu
zmierzchu stało się dziwne, nieznane, nieprzyjazną
krainą, cienie wzlatywały i tańczyły jak duchy,
gotowe chwycić każdego, kto zakłóca ich świat cieni…
Dziewczynki stwierdziły zgodnie, że spać TU nie będą
i chcą wracać do cywilizacji, nie chcą mieć
wspólnego z ….. duchami.
Wobec powyższych argumentów nie miałam wyjścia,
jeden telefon i wracałyśmy do gwarnej rodziny.
Były to jednak bardzo szczęśliwe chwile ,
lśniące niczym drogie kamienie nawleczone na
naszyjnik czasu.

Tessa50

A więc to nie komary nas z stamtąd popędziły, ale ....

autor

Tessa50

Napisany: 2010-07-02 Dodano: 2010-07-02 19:18:04

Ten wiersz przeczytano 733 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie