chabry przypomną

już nigdy nie roń szafirowych łez
smutkiem niech nie porasta chwila
ze wspomnień drobne ślady zbierz
unieś stokrotnie na skrzydłach motyla

tak pragnę wrosnąć w sny bez skazy
zobaczyć niebo i w wiecznym śnie
pozwolić wmalować się w mistrzów obrazy
kroplą potu spłynąć po człowieczym dnie

tchnij w latawce księżycowy blask
niech zerwą nici cielesnych trwóg
wtopione srebrem w knieje łask
zaczepią w goryczy o świata próg

rozwiń w pomruku wąskich bram
pajęczych kroków bezdenne sieci
ofiary przelej w żałobny dzban
i zasiej chabry w oczach dzieci

na mej mogile w krzyży cieniu
niech złożą swoje sny dziecinne
chabry rozkwitną w łąk ukojeniu
w zamglone całuny niegdyś niewinne

upojne milczenie wieczorem ostatnim
zadrży na wargach słowiczym śpiewem
twe imię w urwanym szepcie samotnym
czy zdołam sobie przypomnieć – nie wiem

autor

cramer

Napisany: 1995-07-11 Dodano: 2010-01-07 09:42:04

Ten wiersz przeczytano 2300 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie