Chcę życie zapomnieć - Barbara...
Chcę życie zapomnieć
Prawie nikogo z tamtych ludzi już nie
ma,
ale wciąż nawiedzają mnie wspomnienia,
jak żywe w mym sercu wyryte,
przed całym światem ukryte.
Kiedy jest cisza i noc zapada,
one przychodzą do mnie, jak zdrada
co noc prawie – choć wcale tego nie
chcę,
czy kiedyś od nich ucieknę?
Wciąż ranią mnie, jak kiedyś,
mówią – ty jesteś nasza, z naszej biedy,
choć wmawiam sobie, że jestem inna
i znów przychodzi tylko myśl niewinna.
To było twoje i nasze życie –
oprzytomniej
– czy można życie zapomnieć!?
Chojnice, 30 VII 2016
Barbara Wrzesińska
„O zachodzie słońca”
Komentarze (7)
Wymowny, sentymentalny wiersz. Witam Cię serdecznie w
naszej bejowej rodzinie.
Przeczytałam i zrobiło mi się smutno. Pozdrawiam
serdecznie.
Kochani bardzo Wam dziękuję za komentarze, serdecznie
pozdrawiam ;)
Zycie toczy się a potem pamiętamy dobre i złe chwile
i tak wkoło...mądra refleksja....pozdrawiam.
życie nie zapomina o nas, każdego dnia przypomina nam
o swojej kruchości
nie można zapomnieć o życiu :) choć czasem życie
zapomina o nas.
Nie wiem, czy tak się da zapomnieć
Pozdrawiam:-)