Chęć nawrócenia

przez dłonie jak czoło spracowane
ból przenika złowrogi
kłuje niczym jad węża
wpuszczony złośliwie podstępem
strach ubrany w biel jak żagiel na wietrze
szyderczo śmieje się w twarz,
opuszczone i samotne tchnienie odchodzi
gdy tonąc nie może złapać się lin
które wiatr kołysze we fragmentach życia
czy kiedyś powstanie ?
czy się narodzi ?
czy uśmiech jego będzie trwał ?
dlaczego Panie pozwalasz cierpieć ?
uderzam się w pierś jak grzesznik upadły,
wybacz mi proszę,
wybacz mi win mych ogrom w mej duszy,
padam na kolana…
łzy zalewają oczu mych źrenice…

autor

KRZYSIEK S

Napisany: 2007-01-21 Dodano: 2007-01-21 20:41:36

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie