Chłopiec

Zdyszana biegnę w kierunku Twojego niemego wołania.
Rozgarniam milczący krzykliwie tłum na boki.
Już jestem!
Spójrz na mnie!
Powiedz, że to żart!
Leżysz tam, zbroczony karminową krwią.
Patrzysz tępo w Gwiazdozbiór Smoka.
Tak, wreszcie zapamiętałeś, że to mój ulubiony...
Padam na kolana.
Biorę Cię w objęcia.
Całuję w czoło i głaszczę po ciemnych włosach.
Dlaczego nic do mnie nie mówisz!
Złap mnie za rękę!
Błagam, zrób cokolwiek!
Widzę nóż umazany Twoją krwią.
Chwytam go w panice i wstaję.
Robię chwiejny krok do przodu.
Ktoś łapie mnie za rękę.
Sztylet upada z tępym odgłosem.
Odwracam twarz z nadzieją...
Ach, to tylko Ty Boże...

autor

Keira_

Napisany: 2010-11-10 Dodano: 2010-11-11 14:54:32

Ten wiersz przeczytano 789 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie