Chłopiec który patrzył w niebo

Nieprzebita biel jawi się
w morzu koloru błękitnego.
Wpatrywała się w nie postać
o oczach odcieniu piwnego.
I mógł tak patrzeć godzinami
chłopak z utopionymi w sercu marzeniami.
Bo niebo tak naprawdę nie było do góry
chłopiec zaglądał głębiej, ponad chmury.
A zaglądał tak głęboko, że patrząc tam, wysoko
niebo było w jego oczach...
Gdy tak patrzył zapominał o kłopotach
lecz razu pewnego czarno się zrobiło.
Czerń zagarnęła niebo, marzenia straciły sens dla niego...
od tamtej pory wszystko się zmieniło.
Ale chłopca już nie było...

chciałbym umieć patrzeć tak w niebo jak kiedyś...

autor

damczyk

Dodano: 2005-07-29 09:46:59

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie