Chmury
Zawiało pustką
Złoto straciło blask
Okryty twą chustką
Wydaję samotny wrzask
Chmury są tam
Jasne raz ciemne
Oczami po nich gnam
Mkną bezimienne
Spoglądam nienasycony
Przez okno przez szkło
Zorientowaniem zgubiony –
Me życie tak mknęło
teraz cóż...zgubiłem bukiet róż...i nadal gnam w ciemności...szukając swej miłości...
autor
Cristof7
Dodano: 2006-11-22 10:24:18
Ten wiersz przeczytano 439 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.