Choć w mogile
Klon ostatni swój liść
podarował mu dziś
znów otulił kołderką pierzastą ,
wiatr na harfie co dnia
chociaż pędzi i gna,
kołysankę zanucił, by zasnął.
Kiedy ona tu jest,
milknie świat, nie ma łez,
wszystkie smutki w ramionach utuli,
płomień snuje swą baśń
o wspomnieniach sprzed lat,
na mogile stokrotka od córy.
Każdy dzień jest jak sen,
gdzieś tam gałąź się gnie,
alejkami wciąż cisza wędruje,
choć w mogile i sam,
ciągle jest, zawsze trwa
i myślami je obie całuje.
Komentarze (23)
piękny ciepły ...pomimo smutku jaki dziś mamy w
sercach :-))))
pozdrawiam;-)
wiedzieć że ktoś zawsze nad nami czuwa, daje poczucie
pewności
Pozdrawiam serdecznie
Choć w mogile to czuwa nad rodziną,piękny wiersz.Ja
też myślę ,że bliscy którzy odeszli są przy nas
.Pozdrawiam
Wzruszajcy wiersz
niech ta pamięć o zmarłych zawsze bedzie w sercach
pozdrawiam:)
Piękny, ciepły wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.
Piękny,jakby śpiewany.Pozdrawiam ciepło.
Pamięć o naszych bliskich jest bardzo żywa w naszych
sercach. Ważne, żebyśmy potrafili wybrać te ciepłe i
radosne chwile z tego co minęło.
W pierwszych zwrotkach czuje się miłe ciepło-miła
kołderka, kołysanka, tulenie w ramionach.
Wspaniale!
Dziękuję Magdo.
Piękny, wzruszający wiersz! Pozdrawiam!
Ładna nostalgia. Miłego dnia.
Bardzo ładny wiersz. Porusza wyobraźnię.
Poruszający, piękny wiersz o miłości rodzinnej. Bardzo
lubię Twoje wiersza, otulają jak ciepły szal.
Pozdrawiam serdecznie
Piękny wiersz, ciepły i niezwykle śpiewny.
Pozdrawiam, Magduś
Olu- wiersz jest o miłości rodzinnej.Ostatnia zwrotka
mówi o nieustającej trosce.Choć w mogile i sam( mąż ,
ojciec)zawsze jest przy swojej rodzinie(żonie i
córce), czuwa nad nimi.Pozdrawiam.
Bardzo melodyjny wiersz.
Pozdrawiam, magdo*