Chociaż tyle mieć będę
popatrz żniwiarka jesień
zimno ptaki uciekły
agonie widać w koronach
mnie raczej nie urzekły
palety barw pożegnanie
które w pąkach było
ostatni lot wirowanie
a żeby do ziemi i zgniło
ona przecież zabrała
dawną moją wiosnę
dziecięce lata nie tylko
tamte dni radosne
również nie oszczędziła
życia mego lato
dwie pory niestety przepadło
i mam podziękować za to
przepadnij zgiń i przepadnij
zostaw proszę w spokoju
chociaż tyle mieć będę
to co nie poszło do gnoju
Komentarze (3)
Tak jak mijają pory roku tak mija nasze życie i z tym
trzeba powoli się pogodzić...smutek
przemijania...pozdrawiam radośnie.
Ogromne rozgoryczenie poczułam w wierszu...oby szybko
minęło i zaświeciło słońce...
Pozdrawiam :)
Wszystko w życiu przemija, po jesiennej pogodzie
najbardziej to widać. Pozdrawiam serdecznie:)