Chodź pójdziemy nad staw

Tym , co kochają i mają marzenia

Chodź pójdziemy nad staw za rękę uchwyceni po dywanie z liści utkanym w promieniach jesieni
Z pragnień naszych zrodzi się uczucie , będzie naszym gościem , towarzyszyć nam przez życie
Wybacz mi kochana moją natarczywość ,wybacz mi kochana moich myśli tysiąc ,po tych ścieżkach ,które mamy już za sobą ,wzlotach i upadkach ,tęsknot za sobą

W kraju ,którym przyszło nam zamieszkać z marzeń nie wiele zostało ,dziwny chłód tu panuje i uczuć jakby za mało ,jest niby wszystko ,dostatek ponad miarę cóż nam jednak po tym ,gdy życie nam się rozsypało

Otwieram drzwi na oścież oczom swym nie wierzę miało być tak cudownie, a czuję się jak opuszczone zwierzę ,wołam Cię swym głosem drżącym z tęsknoty ,na dworze tak smutno i panują słoty
Lampy rzucają cień pod nogi przechodniów postacie ich się zmieniają ,podążają do domu ,tylko ja w tym miejscu niezmiennie pozostaję tęsknię za Tobą , za rodzinnym krajem

Tym ,co z dala od domu,od kraju rodzinnego przyszlo żyć

autor

schadel

Napisany: 2006-12-29 Dodano: 2006-12-29 12:39:28

Ten wiersz przeczytano 757 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie