Chora ze szczęścia

Patrzę jej w oczy i widzę tą eksplozję zdarzeń.
Trwających wciąż jeszcze i tych które były.
Przypadek, chwila, jak ze zwykłych i nawet nie marzeń,
a tak jej z tym do twarzy, tyle daje siły.

Jakaż ona piękna tak chora ze szczęścia.

Oczy jej przybrały kolory bławatków.
Patrzę w nie i czuję jak szczęście ją zmienia.
Usta roześmiane mówią bardzo dużo.
Policzki delikatnie przybrały kolor różu.
Nawet, gdy włosy odgarnia jednym dłoni ruchem.
Robi to inaczej, tak lekko i z gracją.

Jakaż ona piękna tak chora ze szczęścia.

Wszystko dookoła zmienia się jak w bajce.
Stare domy i ludzie, którzy nas mijają.
Każdego zaraża serdecznym uśmiechem.
Kwiaty mocniej pachną, a ptaki śpiewają.

Jakaż ona piękna tak chora ze szczęścia.

Dotykam delikatnie szczupłego jej ramienia,
jak cudownie być przy niej, gdy jest taka szczera.
Przytula mnie mocno, jak przyjaciela.

Jakaż ona piękna tak chora ze szczęścia.

autor

maria77

Napisany: 2004-11-11 Dodano: 2005-04-30 19:12:40

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie