Chwila
Zagubiony pośród chwil,
nic nie robi tylko śpi,
A kto taki – ty czy ja?
Nie – to drzemie tylko mgła.
Spadł jesienny liść samotnie,
mknie do śmierci tak ulotnie,
błyszczy złotem, moc czerwieni,
nie wie że się w glebę zmieni.
Idą drogą mąż i żona,
ona w niego jest wtulona,
ciepło miło razem w parze,
ile razem – czas pokaże.
Dodano: 2016-12-17 20:35:40
Ten wiersz przeczytano 519 razy
Oddanych głosów: 16
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (15)
Ujmujaco i tęskno. Pieknie i z lekką obawą...
Jesiennie. Życiowo...
:)
bardzo ładna życiowa refleksja ...oby jak najdłużej
razem:-)
pozdrawiam serdecznie
Czasami zazdroszczę, jak widzę przytulone pary a
zwłaszcza bardzo podoba mi sie, jak starsi małżonkowie
idą i trzymają się za ręce, bardzo mi się to podoba
Pozdrawiam Mario Magdaleno:-)
ciekawa refleksja: oby jak najdłużej
Aby jak najdluzej. Ladny wiersz. Serdecznosci.
Ładnie. Zastanawiam się, skoro na drzemce została
przyłapana mgła, to czy w pierwszym wersie nie lepiej
brzmiałoby "Zagubiona" od "Zagubiony"?
Miłego wieczoru:)
Bardzo życiowa refleksja
Bardzo ładnie powiązałaś przemijanie na tle przyrody i
ludzi
Pozdrawiam serdecznie
Piękny wiersz pozdrawiam
Najlepiej do końca :)
Pozdrawiam :)
ładna zaduma z liściem w tle
Tak to prawda w dzisiejszych czasach - czas pokarze
ile lat przeżyją w parze. Pozdrawiam
Ile razem - czas pokaże pięknie pani Mario
Serdecznie pozdrawiam
Ładnie.Pozdrawiam.