Chwila

Czytając przekształconą wersję Pana "wiatr z północy"
odczuwam zniesmaczenie.
Redagowanie nie może zawierać w sobie takich błędów,
jakie Pan ukazał.
Zgodziłabym się z wersją :

W obrazie z pamięci,
dotykiem rozrywam każdy Twój skrawek.
Obawy wyrzucam na skalisty brzeg.

Nad klifem obsypanym zielenią,
ekscytuję się każdą chwilą.
Pod powiekami rzeźbię ciało.

Z płatkami unoszącymi się na wietrze
pochłania mnie strach...
Może kiedyś otworzę oczy?
Może kiedyś zadam sobie pytanie!

Wpadam w przepaść.
Nie słucham.
Nie marzę.
Nie patrzę w dół.

Co ma być - przyjmę.
Unosząc się ponad to...

Czytając w odpowiednim tempie, wiersz wydobywa
znaczenie. Zmienność formy, czasu, narracji dodaje mu
rumieńców.
W moim odczuciu wyrazisty, nie mający nic wspólnego ze
słowotokiem. Krytyka jest zbawienna o ile obiektywnie
napisana.
Wewnętrzna walka, z jaka zmaga się autorka jest
prawidłowo przedstawiona. Walka sama w sobie jest
instynktem. Dodając do niej "formy" udoskonalają
wojownika.
Dla wschodnich sztuk walki to styl "pijanego" jest
najbardziej wymiernym z perspektywy broniącego się.
Idąc tą myślą...każdy z nas czytelników inaczej
odbierze ten wiersz. Możemy o tym pisać, wyrażać
odczucia. Sednem jest, by kierowane w nim słowa,
zdania prawidłowo odczytała osoba, do której wiersz
jest skierowany.

w obrazie z pamięci
dotykiem rozrywam każdy Twój skrawek.
obawy wyrzuca na skalisty brzeg.

nad klifem obsypana zielenią
ekscytuje się każdą chwilą
za powiekami rzeźbie ciało

z płatkami unoszącymi się na wietrze
pochłania mnie strach
może kiedyś otworzę oczy?
może kiedyś zadam sobie pytanie?

Wpadam w przepaść.
Nie słucham Nie marzę
Nie patrzę w dół

Co ma być niech będzie...
Unoszę się ponad to ...

Piękne słowa pozdrawiam