Ci którzy zostali
Ci którzy zostali, nie liczą kroków w
chmurach, twardo stąpają po suchej,
spękanej ziemi, po łąkach podmokłych,
chwytających
nieostrożnych za podniszczone buty.
W mroźne wietrzne dni, chuchają w
przemarznięte dłonie na miejskich
przystankach, czekając na spóźniony
autobus.
Ci którzy zostali, nie odkładają na bok
nadziei, nie suszą kolorowych snów
na starych koślawych suszarkach,
lecz wpinają je delikatnie w album
z rodzinnymi zdjęciami.
Potem, kiedy w sercu otuchy braknie,
siadają w kuchni przy starym dębowym stole,
w którego szufladach dziadek kiedyś chował
brzytwę, skórzany pasek do ostrzenia i
zegarek marki Wostok.
Pochylają się nad snami i wróżą z fusów
kawy. Dalekie podróże, wyspy nieodgadnione
i miasta we mgle skąpane z tego
wychodzą.
Ach te miasta, wielkie aglomeracje pocięte
drogami, oplecione stalowymi szynami,
kuszące wizją lepszego życia, coś do czego
śmieją się młodzi, a starsi z trwogą twarz
odwracają.
Ci którzy zostali, nie wyglądają nas z
utęsknieniem. Nie odliczają dni do naszych
powrotów, kiedy to niespokojni jak ptaki,
przycupniemy na chwilę przy dębowym stole
by choć przez chwilę jeszcze, spojrzeć na
album z pożółkłą fotografią i nasze dawne
sny, delikatnie wpięte na ostatniej
stronie.
Manuel del Kiro
Manuel del Kiro
Komentarze (11)
Przepiękny, życiowy wiersz, pozdrawiam :)
Z łatwością można się zaczytać :) Pozdrawiam
serdecznie +++
Z przyjemnością.
Pozdrawiam :)
Nie czekają, mają sklejone serce, we własnym rytmie
przemijania.
Pozdrawiam serdecznie.
wzruszające, zapisane w pożółkłym albumie, przemijanie
pokoleń
Witaj.
Podoba sie przekaz, Pozdrawiam.:)
Pozdrawiam:-))
Dębowe stoły gdyby umiały opowiadać powstała by
niejedna piękna historia:)pozdrawiam serdecznie:)
Fajna ta opowieść;)pozdrawiam cieplutko;)
nostalgiczne i nawet mi się podoba. Tytuł - taki jak
jedna z fajnych piosenek metalowych :)
świetne, uwielbiam takie opowieści