cicha śmierć

Nie ujrzał jej nikt ,
Gdy w obłokach codzienności życie swe gasiła ,
Gdy promyk ironii w rękach ściskała ,
Gdy mrokiem zalane oczy jej śmiały się do nas .

Bo już anioł czekał przy łożu ,
Już biały kwiat lilii kładł na jej twarzy ,
Już powiek dotykał nużył je w śnie ,
Już kołysankę nucił wieczności i chwytał za rękę .

I tak śmiercią okryta ,
Lśniącą bramę przekracza ,
I w niebios wielkiej otchłani ,
Niweczy te chwile smutnej obawy .

I tylko ciało co na ziemi zostało ,
Bladością snu spowite ,
Mieni się w znicza jasnym promyku ,
I pochłonięte letargiem śmieje się pusto .

autor

vale

Dodano: 2006-10-06 21:51:03

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie