Ciche dni

Była cicha woda i ściszone noce
i czasem bym wolał tak po prostu śnić.
Niech hałas się zbudzi i głośno łomoce!
Bo ja tak nie lubię, gdy są ciche dni.

Ty się nie odzywasz i ja milczę w kontrę,
tydzień juz tak trwamy oboje w zaparte
Cisza między nami się zaczęła w piątek
a dziś po dniach siedmiu jak nie liczyć czwartek'

Cisza to pół biedy, bo przechodząc bokiem
zapatrzony w dywan zęby swe zaciskam...
Ty pomalowałaś wszystkie ściany wzrokiem,
choć dłoń moja twojej była bardzo bliska.

Niewiele brakuje, aby ktoś niechcący
otarł się, lub musnął choć dzianiną zwiewną
i słów mi zaległo...Ba! zdań całych żrących,
bo im nie pozwalam wyjść z gardła na zewnątrz.

A i pewien jestem, że cierpisz tak samo
i w gardle też ciebie żre śluzowa błona,
gdyby nie upartość co stanęła bramą
wpadlibyśmy sobie spragnieni w ramiona!

Leżę obok ciebie i łączy nas ciepło,
które między nami w celsjusze wciąż wzrasta.
Coraz przyjemniejsze staje się to piekło
i myśl mnie ogarnia, by w końcu rzec -Basta!

W końcu równocześnie obrót twarzą w twarz
i jak dwie pijawki zassani ustami,
jakby po raz pierwszy (choć niezły był staż)
pobijamy rekord przekraczania granic!

Wciąż jednak w milczeniu z wyjątkiem oddechów
i towarzyszących oddechom tym głosów,
czasu mając wiele, to w wielkim pośpiechu
godzimy się razem w najpiękniejszy sposób.

Ulga jak po bólu, który nagle odszedł
i my rozmawiamy tak jak kiedyś znów
już nie pamiętając, że kłótnie najgorsze
to te co są ciche i nie mają słów.

autor

Rekin70

Napisany: 2020-11-25 Dodano: 2020-11-25 02:17:10

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie