Ciche westchnienie...

Tym, którzy w samotności czterech ścian próbują odnaleźć siebie...

Panie Boże wybacz mi proszę, że w życia dostatku zatracam się.
Panie Boże przebacz mi proszę, że poprzez swą nierozwagę tak wielu skrzywdziłam.
Panie Boże rozgrzesz mnie proszę z błędów popełnionych i ludzi przez nie zranionych...

Dziękuję Ci Boże za dzień z niebem pokrytym chmurami i drzewem z pąkami, za świergot skowronka.
Dziękuję Ci Boże za ciemną noc pełną wspomnień, za marzenia senne co jawą być pragną i za blask księżyca za oknem...
Dziękuję Ci Boże za ludzi spotkanych, uśmiechem miłym obdarowanych i za tych Boże co ciosy we mnie włożą, niech im się wiedzie uwielbiony Boże!

I kończąc Panie Boże raz jeszcze Cię proszę, nie opuszczaj mnie, bo ma samotność już przytłacza...

autor

iinkka

Napisany: 2010-02-26 Dodano: 2010-02-26 23:37:07

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie