ciemnia

ciemność to nie ciemnota

opadła kurtyna

karminowy sufler wybija takt
echo zawłaszcza wszelkie role
reżyser za kulisami
głośno zapłakał

akt pierwszy

Ikar potknął się o skrzydła
w błocie szukały świetlika, wiedząc
gdzie ich miejsce
pusta sala

akt drugi

tłum krzykiem splamił nową scenografię
ciemnotą zbroczeni przepadli
znów teatr jednego aktora, widz jeden
w czarnym kostiumie

akt trzeci

setki dłoni wkoło kroczą
dusząc powietrze
wiedzą, że to koniec
czekają

zgarbiony reżyser powraca
by ujrzeć kres dzieła

wzniosła się kurtyna
scena druga
i ostatnia



sala wypełniona po brzegi

autor

symetryczna

Dodano: 2010-09-13 18:40:12

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie