Ciemnosc
Dusza wiatrem targana
I jakże gęstą mgłą splątana.
Odwiecznie drżące serce
W przestrasznej udręce.
Rozpacz jak studnia czerniejąca
Jak gardło Szatana pustką
ziejąca.
Miłość jak głaz niewzruszona,
I krwi węzłem zawsze chroniona.
Szaleństwo jak taniec niebogi,
Który tańcząc wzywał swe bogi.
Nadzieja jasna jak
słońce,
W duszy i sercu bóle topiące.
Nadziejo!
Świec mi swym jasnym promieniem,
Aż wreszcie się staniesz jak pod różdżki
skinieniem.
autor
Wstydliwa
Dodano: 2018-02-20 13:28:02
Ten wiersz przeczytano 646 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ja bym przerobiła tą częstochowską rymowankę na wiersz
biały, bo jest potencjał :)
Wybacz Autorko śmiałość.
Czasami tak w życiu bywa, że dusza taka niespokojna i
targana w lewo i w prawo. Pozdrawiam serdecznie :)
Nadzieja w życiu zawsze potrzebna,
ona jest jak blask świecy w ciemności:)
Serdeczności ślę :)
Ładny wiersz z nadzieją...
Pozdrawiam:)
smutne rozpaczliwe wołanie o nadzieję ...która pomoże
przetrwać:-)
pozdrawiam
Ważne, że jest nadzieja
Pozdrawiam:-)
Smutny i ciekawy:)pozdrawiam cieplutko:)