Ciemności końca nie widać...

Zagubiony w miejskiej dzielnicy
idę niczym żołnierz na wojne
mijam spuściznę,ruiny pozostałe po naszej wojnie
rozglądam się wokół nie widząc końca
roztargnienia,mego umęczenia...

Z rozpędu skręciłem,z rozpędu
poczułem że się zagubiłem
zachłysnąłem się kroplą wody
nie wiem gdzie jestem,na czym stoję.

Teraz siedzę roztrzęsiony
myśląc o wolności,kolorach
natury którymi mogłem się cieszyć na co dzień
tu nie mam czego podziwiać,czym się cieszyć
ciemność,zimno,roztargnienie
ogarnęły me ciało,mój umysł...

Boję się i to bardzo bo wyszedłem
z Raju wchodząc w stan nie spokoju,
zagubienia,zniszczenia...

autor

Armanii

Napisany: 2008-11-26 Dodano: 2008-11-27 14:08:33

Ten wiersz przeczytano 662 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie