Ciemności zwalczyć już nie...

Powygaszałem wszystkie świeczki,
Zwalczyć ciemności już nie zdołam.
Chętnie spróbował bym ucieczki,
Przed grozą która tęsknie woła.

Przed tym, co w mroku twarz swą chowa,
Istota zemsty głosem dyszy.
Że taką wizję chce budować,
I słów litości już nie słyszy.

Ostatnie krople płyną z rany,
Rozsądek zwatpił w słów istnienie.
Przedstawiam obraz opłakany,
Dawnej postaci ledwie mgnienie.

Chwila tragedii słabi dłonie,
Drżenie ogarnia mózgu płaty.
Nadchodzi szczęścia przyszły koniec,
Rachunki spisać czs na straty.

Lecz, o ironio, wizja ginie,
Jeszcze się tli w pokładach wiara.
Że fantazjami życie płynie,
Przykrości śląc w bogatych darach.

A ja zmysłami opętany,
Poddaję ciało wszelkiej karze.
Zbliżam się już do szaleństw granic,
O niczym innym też nie marzę.

W ciemnościach tulę szczątki truchła,
Smród opanował przestrzeń całą.
Twarz popalona i opuchła,
Nie ma już nic, co było chwałą.

autor

Grand

Napisany: 2011-02-18 Dodano: 2011-02-18 13:59:09

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie