W cieniu wspomnień -rozdz.I...

Spróbowałam zmierzyć się z prozą. Jak mi to wyszło? Tu I rozdz. W drugim cd. i Leokadia

Ochłodziło się choć to dopiero wrzesień. Czyżby już zaczynała się tegoroczna jesień? Od kilku dni padało. Krople deszczu uderzały miarowo o szyby i spływały powoli strużkami, zmywając ślady wczorajszego dnia. Wiatr nanosił na ulicę spadające z drzew liście - tańczyły w świetle latarni. Wdzierał się przez niedomknięte okno, szarpiąc firanką. Helena podeszła, żeby je zamknąć. Ciarki przeszły jej po ciele. Była tylko w cienkim sweterku koloru butelkowej zieleni i tradycyjnej spódnicy trapezowej, od lat ciągle tej samej. Nie zwracała uwagi na stroje. W jej szafie wisiały same niemodne ubrania. Oparła głowę o szybę. W gęstniejący mrok patrzyły oczy kobiety, w której duszy była tęsknota za szczęściem, które dawno minęło.
Spojrzała przez zroszone deszczem okno w dal. Co chwilę zapalały się światła w odległych oknach. Tam była miłość, może kłótnie, życie... tu samotność. Na mokrym chodniku w świetle ulicznej latarni zamajaczyła jej postać mężczyzny w czarnym płaszczu. Głowę wcisnął w ramiona. Wysoki kołnierz osłaniał mu szyję. Szedł ulicą Polanki w kierunku przystanku. Spieszył się.Tuż obok przebiegł mokry kot. Spojrzała na zegar. Kwadransiak wybija ósmą. Zaraz będzie przejeżdżał tramwaj. Déjà vu. Jak wtedy... dwadzieścia pięć lat temu.
...Nie kłócili się, ale nie chciała, żeby wyjeżdżał. Ostatni tydzień upłynął im na dyskusjach. Była w drugim miesiącu ciąży. Na pewno będzie dziewczynka. Śmiali się oboje, gdy kolejny raz sięgała po coś słodkiego. Ale Paweł był lekarzem, a tam na Bliskim Wschodzie wojna. Giną ludzie. To jego zawód, jego powinność. Ratować!
Za pół roku wrócę, zdążę na rozwiązanie, zobaczysz - mówił. Gładził ją po policzku, odgarniając niesforny kosmyk włosów ciągle opadający jej na czoło. Jakby co, to moja siostra Ci pomoże. Ona też jest przecież lekarzem i to położnikiem. Nie tak jak ja, lekarz od składania kości.- Próbował nawet żartować, ale sytuacja była napięta. Helena wiedziała, że tak musi być. Rozumiała to, aż nadto dobrze. A jednak w głębi duszy czuła żal. To przecież ich pierwsze dziecko. A jak nie zdąży?
Patrzy teraz przez firankę na obcego mężczyznę. Zniknął za zakrętem. Po chwili nadjechał tramwaj. Serce zabiło mocniej, jak wtedy...
Obok był postój taksówek. Mąż miał tylko podręczny bagaż. Miał lecieć sanitarnym konwojem wraz z innymi ochotnikami i artykułami medycznymi w ramach pomocy humanitarnej. Pomachał jej ręką. Nie odsłoniła firanki, nie odwzajemniła gestu pożegnania. Ściskała tylko w dłoni zmiętą chusteczkę. Więcej go nie zobaczyła. Do dziś w wyobraźni widzi jego uniesioną dłoń... Do wiosny niedaleko, zaczekamy na tatusia, pocieszała się wówczas. Myśląc to, gładziła ledwie zarysowujący się brzuszek ciążowy. Nie przyjechał, nie zobaczył swojej nowo narodzonej córeczki. A za pół roku Ewa skończy dwadzieścia pięć lat.
...Helena ciężko usiadła w fotelu. Na drugim tuż obok lubił siadać Paweł. Pamięta, jak kupili te fotele pokryte materiałem żakardowym ze wzorem w bordowe piwonie, zaraz po ślubie i... okrągły stolik. Siadali przy nim i pili wieczorem czarną herbatę z dodatkiem pigwy. Teraz, jeśli nie ma dyżuru, siedzi sama w tym samym miejscu, z tą samą filiżanką każdego wieczoru. Wciąż czuje obecność męża, słodki zapach palonego przez niego w fajce tytoniu i tych chwil, kiedy byli razem. Dzisiaj też zaparzyła sobie czarną herbatę z pigwą. Sięgnęła teraz po filiżankę z niedopitą herbatą. Brrr - wystygła. Okryła ramiona ciepłym szalem. Omiotła czułym wzrokiem salon. Od wyjazdu Pawła niczego w tym domu nie zmieniła. Duże ciężkie meble mahoniowe stoją w tym samym miejscu, pianino, które Paweł przywiózł sprowadzając się do niej i drewniany zegar, który, mimo lat wygrywa co kwadrans melodię. Na ścianie wisi reprodukcja obrazu Józefa Pankiewicza "Rynek Kleparski w Krakowie" kupiony dawno temu w sklepie ze starociami. Paweł dał do zrobienia piękną ramę w kolorze złota. To jest nasz stary Kraków - mawiał, siadając w fotelu z fajką. Spojrzała na zdjęcie stojące na pianinie. Parzyły na nią mądre, ciemne oczy Pawła. Poczuła smak pocałunku. Gdyby nie wyjechał, dzisiaj cieszylibyśmy się razem szczęściem córki. Gdyby...
...Myśli znów na chwilę uciekły do tamtych dni...

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2015-01-06 Dodano: 2021-02-07 12:52:15

Ten wiersz przeczytano 1735 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Monolog Klimat Obojętny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie