Cierpienie..

Ujrzałem w swym lustrze
wizerunek człowieka
o twarzy tak bladej
jak świat przed blaskiem słońca.

Spojrzałem mu w oczy...
..tam tylko odchłań daleka
jak w studni,której światło
nie dosięga końca.

Pod oczami miał sińce mocno napuchnięte
koloru ciemnego niczym chmury burzy.

I widać po nim było
tak wielkie zmęczenie
jak po kimś kto nie zaznał snu
juz bardzo długo.

Jego dusze męczy ostre strapienie
- Kim jesteś człowieku ?

..Cierpieniem..

Ciągle sie ucze i prosił bym o pomoc Was, szerokie grono artystyczne w tym co robie żle.-gdzie popełniam błędy. Z góry wielkie dzięki :)

autor

kolosal

Dodano: 2008-11-17 20:57:51

Ten wiersz przeczytano 846 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie