Ciężar

Ciemność to jeszcze nie trud
Ta straszna niewygoda
Tak bardzo przytłoczony
Im dłużej,tym bardziej nieprzyjemnie

Przykuwam samego siebie do ołowiu
Jakże ciężko być ptakiem,gdy serce jak kamień
Niemożliwe zdaje się latać z dziobiem skierowanym w dół
Jakże opuścić ziemie,gdy gniazdo i nasienie przecie tam w niskości??

Tak bardzo chciałbym wyrwać z siebie ten ciężar
Najchętniej bym się oszpecił,ale to nie usunie plugastwa
Jakże gorszy jestem w środku niż na zewnątrz
A przecież ohyda moja już niszczy piękno

Pragnąłem się wyrwać,iść przed siebie
Bięgnąć mimo tych sznurów,mimo przeszkód
Chociaż to tak ciągnie i zniewala
Byłem tak blisko,a On czekał

Już do stóp padałem
Kiedy w powietrzu gęstym od potu
Mimo zmęczenia usłyszałem
,,To się będzie dalej toczyć''

Przyjdziesz,bo ja już czekam!
Ale póki co wróć na sąd
Bądź sędzia dla siebie
Oskarżonym dla innych

Gdy tak patrzę na to co napisałem
To wstyd bierze,że właśnie tak sie dzieje
Bo nie piękno na wierzchu zgnilizne przywdzieje
Ale robactwo z swymi szaty próbuje udawać miłość

autor

Zwykły człowiek

Dodano: 2006-09-27 15:22:54

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie