Cisza

Rozdarte strzępy złośliwie trzymające się całości,
Na czarnym dnie najwyższego szczytu…
Pozorny sen, pozorne myśli, pozorna chęć.
Cisza… znowu cisza, jakże donośna i nieśmiertelna,
Znowu wygrywa, pierwsze miejsce, medale, puchary…
Tylko o co była bitwa i z kim walkę toczyła?
Brak litości i jej prostota wieszają zwycięskie sztandary,
Jakby musiała oznajmić światu swoje osiągnięcie.
Cisza…
Czy to już koniec? Bitwa przegrana, ale czy wojna skończona?
Wyczekuję nadal na nadziei choć najsłabszą nutę,
Czasem przez sekundy ułamek myślę że nadchodzi…
Lecz to tylko pragnienie… marzenie… resztki wiary…
Leże więc bezradnie ciszą związany jak łańcuchem ze stali.
Braknie oddechu w piersi, w mięśniach siły do walki,
Mijają dni, miesiące, lata… Cisza i czas zawarli już dawno przymierze.
Pytanie, które razem z ciszą przyszło siać zniszczenie:
Czy to życie darem jest od Matki i Boga czy przekleństwem, karą?
Cisza… najdotkliwszym cierpieniem,
Plugawym paskudztwem, gnijącym latami.

autor

Pawie pióro...

Napisany: 2014-04-13 Dodano: 2014-04-24 00:49:54

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie