CISZA ZAUROCZONA

Namierzona współrzędnie
w jednolite pole, w einsteinowskie nie.
Szach mat wszędobylski, smażenie.
Zapowiada tutaj i w piekle.
Wzbudzony poemat, promieniście w strofach.
Wybuchł i dziura wielkości ciebie,
z której nie można wyskoczyć.

Grają w batucie dyrygenta
orkiestry rozwiane prawoskrętnie,
niewerbalne pięknieją.
Splatając astralne zgody zwyczajne.
I pękają siedmiobarwną ciszą,
a zachwycony zachwyt słyszy.
Nie mogę cię kochać, chociaż kocham.

Emocje nagie zapaliły w alejach oczu,
ostre,przenikliwe światło.
Galaretę chłonie cień, zestrzelona w ambrozję.
Zabór w przemieszanych smakach.
Umowa z oczami, by nie patrzeć.
Muszę zacząć się modlić.
Bóg wysłał kule, to ślad wystrzału.
Muzyka, w pocisku balisty.

Zauroczona.
Czy mam ją wyłączyć?
Powietrze twojego oddechu jest we mnie.
/UŁ/


Henio:) Nie gniewam się,takim sprawom towarzyszą emocje Dziękuję za szczerość. Wyrazy szacunku i pozdrawiam

napisany Łódź,03.12.2009 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2009-12-03 21:45:29

Ten wiersz przeczytano 1566 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie