W ciszy
Balansowałam na granicy ciemności
Błądziłam
Odnajdywałam się
I znów gubiłam
W ciszy znalazłam pocieszenie
Więc sama ciszą się stałam
Próbując uciec
Od strachu
Od siebie
Godząc się, by tak zwyczajnie
Po prostu znikło
To wszystko, co straciliśmy
w procesie zapominania
autor
Andie122
Dodano: 2014-08-25 19:53:09
Ten wiersz przeczytano 1002 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Z przyjemnoscia przeczytalam, lubie cisze.
Pozdrawiam:)
Cisza jest ważna w naszym życiu,lecz nie powinna trwać
wiecznie.Pozdrawiam:)
w ciszy więc ciszą?i jeszcze głuchym echem?nie bardzo
to wszystko trzyma się całości:(
Lubie cisze:-) cisza budzi wiele wspomniem i tych
dobrych i tych zlych:-) dobry wiersz:-)
Cisza koi smutki,za zapomnienie
bywa zbawienne,jeśli dotyczy tego co rani, jednak
jeśli jest nim głębsze uczucie to raczej to
zapomnienie tak szybko nie przychodzi...
Z przyjemnością przeczytałam Twój
wiersz Andie
Pozdrawiam serdecznie:)
Są rzeczy i sprawy które trudno jest
zapomnieć.Wyżłobiły zakamarki w naszych głowach i
uporczywie tam tkwią, nawet do końca życia. Czasami do
nich dopasowujemy swoje dalsze życie. Miłego dnia.
Serdecznie dziękuję za tak ciepłe komentarze. To
zdecydowanie daje otuchę i chęć do dalszego pisania.
Również pozdrawiam :)
po prostu pięknie Pozdrawiam:)
Pięknie... Pozdrawiam :)