Clinical Death

Krzyk Muncha otwiera oczy - to tylko jedna z wielu sztuk.
Drzwi skrzypią jakby ktoś wchodził, w lustrze
widać sylwetki dusz.
Na ścianach słowa Kartezjusza, jakby wiecznie ta żywa treść
dwa serca iskrą porusza, bo jeśli ktoś myśli to jest.

Nagle jakby duch Hamleta położył czaszkę na stole
i płomień świecy malował życie w każdym oczodole.
Widzisz jak trudno odegrać każdą rolę w tym świecie?
Kolejny raz rozpoczynasz, a Orfeusz kamień niesie.

Sufler pomylił scenariusz, czyta Epikura w spisach.
W czarnym kapturze wchodzi śmierć, lecz to tylko aktor dzisiaj?
Spogląda w masce księżyca, jakby pożyczył z Werony.
Niczym kochanek przystojny. Prawdziwy czy wymyślony?

Dlaczego on nic nie mówi? Kamerę ma zamiast kosy.
Czy to reżyser przebrany i znów pomylone losy?
Miała być scena miłości, a wycięta z życiorysu.
Chłodny oddech czesze mi włosy, a widownia domaga się bisu.

Budzę się w blasku Anioła i trzymam jego ciepłą dłoń.
Jest jakby w ludzkiej postaci, dlatego stawiam mój nowy krok.
Bo to jest właśnie sens by być, gdy wszystko wkoło umiera.
Kochać i nie pytać o nic, ożywiać chwilą istnienia.

autor

M.A.R.G.O.T

Napisany: 2020-09-11 Dodano: 2020-09-11 17:04:18

Ten wiersz przeczytano 1804 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie