Cmentarny spacer

Dedykuję mojemu Ojcu.

Cmentarna alejka jedna, druga.
Po bokach rozłożyste drzewa.
Jesień - opadają barwne liście.
Lecąc w dół błyskają złociście.

Lekki kapuśniaczek leci z nieba.
Zgniłe powietrze i mokra gleba.
Wiele mogił dziś wokół mnie.
Idę na jawie a jakby... we śnie.

Wśród grobów wiatr figluje.
Psotnik - dokazuje i zbytkuje.
Ujawnił tam swe siły, moce.
Wywrócił doniczki i znicze.

Oto przede mną Ojca mogiła.
Tutaj nie dotarła wiatru siła.
Stanęłam zadumana mocno.
Rozpaliłam lampki światło...

Otwarło się sklepienie niebieskie
i na oścież rozchyliło moje serce.
Popłynęła modlitwa serdeczna,
z nadzieją że będzie skuteczna.


Warszawa, 30 października 2017 r.

Joanna Es - Ka

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2017-10-30 Dodano: 2017-10-30 16:17:09

Ten wiersz przeczytano 1506 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie